De etappe van Le Boreon naar St-Dalmas Valdeblore over Col de Barn was heel mooi maar vrij zwaar. Ik ben blij dat er morgen enkele lager gelegen stukken komen waar je gewoon het pad volgt zonder al die leuke maar wel belastende dingen zoals sporen, oriënteren, sneeuwtype inschatten,...
Ondanks het weekend waren er op deze mooie dag weinig Fransen op pad. Allemaal gaan stemmen? Of is het omdat de Fransen vandaag moederdag vieren?
De ontmoeting van de dag was met vier Kortrijkse jonge gasten die vandaag aan een weekje GR begonnen. Ik kwam ze tegen net op de Col de Veilos. Op dit moment is dat een poort van één wereld (warm zuiders krekels groen dennebossen en bloemen...) naar een andere (sneeuw bevroren meren fris windje...). Ik kroop dus maar in de rol van de poortengel die de vier Thorgals diets moest maken welke gevaren er allemaal waren als ze het juiste pad zouden verlaten.
Vandaag viel het me speciaal op hoe veranderlijk alles is in de bergen. De gewone dingen : dooi en snelwisselende bloementapijten en het weer... Maar ook de snelheid en schaal van erosie of van wat een lawine kan aanrichten.
Of van hoe de bergen gebruikt worden. En hoe de landsgrenzen verschuiven. 150 jaar geleden was dit stukje land koninklijk jachtdomein van de latere koning van Italië. Om koning van Italië te worden had hij steun van Frankrijk nodig en in ruil werden Savoie en Nice overgedragen aan Frankrijk (bevestigd met een "volksraadpleging" die model stond voor die van Rusland in de Krim dit jaar). Heel Nice en achterland? Neen - het jachtdomein bleef Italiaans. En werd later (toen zo goed als alle steenbokken afgeknald waren) het eerste nationaal park van Europa. In WO2 was het dan weer een uitvalsbasis van waaruit Mussolini aanvallen lanceerde. Dus zette De Gaulle alles op alles om op het einde van de oorlog dit stuk toch Frans te maken. Resultaat : 2 nationale parken (Argentera en Mercantour) die sinds 2013 opnieuw als één geheel beheerd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten