Witter dan wit

Roure - Longon - Col de Crousette - Roya.
De langste etappe tot nu toe. De hele tijd het weer in de gaten houden. En zodra het slecht zou (!) worden één van de vier ontsnappingsroutes pakken die me snel naar de vallei zouden brengen.

Het was niet nodig. De regen / onweer / verse sneeuw bleven uit tot ik net de gite binnen was. Dat wordt een goede gewoonte. Een machtig mooie tocht, met schitterend zicht op de mistige vallei van de Tinèe en de witgepleisterde toppen. Met een kale hoogvlakte met miljoenen (letterlijk!) krokussen. Met een dorpje te midden van gele rotstorens vol gaten en grotten. Met pittige stukjes sneeuwgraat van waarop je neerkijkt op de eindeloze groene heuvels van de Provence.
En een eenzaamheid en leegte en puurheid die aan Patagonië of Mongolië doen denken. (Gewoon een maand vroeger op reis gaan - spaart een pak geld en een jetlag uit). 

Natuurlijk: niets is voor niets. De brug net voor Roya lag nog niet terug. Iedere winter worden de bruggen die zouden kunnen wegspoelen of onder een lawine raken, netjes afgebroken. De sneeuwbruggen zagen er niet solide meer uit. Dus dat werd waden.

Gisteren en vandaag : elk op hun manier twee goede gites. Die van Roure is van de gemeente. Helemaal gerenoveerd en alles wat je als wandelaar nodig hebt (in mijn geval: een wasmachine) in de prijs inbegrepen. En hier in Roya in het oude schooltje: perfecte ontvangst ondanks dat ik de enige gast ben. Heerlijk.

Grappigste moment van de dag: op de Col de Moulines lig ik rustig in het gras. Plots breekt de zon door. 20-30 seconden later zijn er overal identieke vliegjes actief. Terug een wolk voor de zon en de vliegjes verdwijnen weer. De zon breekt terug door: één en al vliegjes. Wolk: allemaal weer weg.