Foncer ou enfoncer?

In 't Vlaams: wegschieten of wegzakken. Maar in 't Frans natuurlijk want op de Mont Thabor had ik compagnie van iemand uit Marseille. Een afgetrainde brandweerman. Dat wel, maar hij had een veel te zware rugzak bij. En het was zijn eerste tocht in de bergen sinds maanden. Niks extra rode bloedcellen dus.

Ik stond dus op een bepaald moment voor de keuze : telkens wachten op mijn hijgende compagnon (maar met ieder uur dat de zon scheen werd de korst die de nachtvorst op de sneeuw had gelegd, dunner) of ineens er voor gaan.
Het werd het tweede. Ik voel er me niet slecht bij want ik legde een handig spoor door de slappe sneeuw. Voor hem en voor twee Italianen.

De Mont Thabor is een jeugdherinnering. De klim zelf maar ook de diareeks die mijn pa er van maakte. Nu was het anders.
Toen: zomer. Met vanaf de col een eindeloze helling bruin en grijs steenpuin. Nu ligt al dat puin onder een dikke sneeuwlaag. Maar het zijn nog altijd dezelfde  ruwe houten kruisen die de route aangeven.
Toen: de prestatie. En ik moet toen heel diep gegaan zijn want ik weet nog dat ik in de afdaling zo aan het suffen was dat ik mistrapte bij het dwarsen van een beek van maar 30-40 cm breed en er natte voeten aan overhield.
Nu: genieten. Van de beweging en van de omgeving.

Na de top volgde de lange afdaling tot Valfréjus. Veel gevarieerder en interessanter dan ik wat ik verwacht had volgens wat ik me herinnerde. In Valfréjus bleek de gite, ondanks eerdere berichten, toch nog dicht. Verder afdalen naar Modane zag ik (mijn knietjes!) niet zitten. En dit stuk, rond de ingang van de snelweg- en spoortunnels, is niet zo interessant.
Ik kreeg vlot een lift... van de zoon van de plek waar ik net naar toe gebeld had voor een slaapplekje.