Ik heb behoorlijk wat voorsprong op de planning dus blijf ik een dag extra in Champagny le Haut. Ik koos voor een lange lus door de enorme weilanden, tot op de kam van de Bellecôte, ten noorden van de vallei van Champagny.
De gardien deed er een beetje neerbuigend over : "dat zijn toch maar des montagnes à vaches?" Maar wat een vijfsterren uitzicht! Beetje bij beetje opent het panorama zich, eerst alleen de Grand Casse, daarna de rest van de Vanoise, de Meije en Rateau in de Ecrins, de Aiguilles Rouges, de Belledonne. Op de kam: prachtig zicht op de Mont Blanc : ik kan 'm haast aanraken.
De afdaling loopt langs een skipiste van het monsterskistation Planarc-Tignisere. Met gemengde gevoelens. De sneeuw na de laatste rit van de Dameuses ligt er prettig hard bij; elders zak ik op dit namiddaguur weg tot de knieën. Maar de kapotgebuldozerde stukken, de afval, de tere plantjes die door de pisten-bullies weggerukt zijn terwijl ze de sneeuw op de goede plek duwden voor de skiërs, de lelijke gebouwen van de skilift,... Dat de streek goed draait door het skiplezier heeft een prijs.
Al bij al vind ik dat Champagny goed zijn evenwicht vond tussen de de twee werelden : die van het Parc de la Vanoise en die van de ski-industriezone.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten