De GR5 voerde me van Névache naar de Refuge du Mont Thabor, langs de Vallée Etroite. Sinds 1947 is dit officieel Frankrijk, maar daar is niets van te merken. Dit waren de zomerweiden van het Italiaanse stadje Bardoneccia en dit is nu de favoriete wandelbestemming voor heel veel Italianen in de buurt, tot Turijn.
Alle typisch Italiaanse berg-ingrediënten zijn aanwezig: het terras met hapjes en ijsjes, de paden leiden vooral naar mooie gezellige picknickplekjes en niet naar toppen of cols, de Madonna met bijhorend perfect ingericht terrein voor openluchtmissen, de overdaad aan berghutten (ook voor gezellig bij elkaar te zijn - niet om van daaruit een top te doen), ...
En wat een romantische namen. De hoogste top is genoemd naar de bijbelse berg Thabor. De rij Dolomieten-achtige toppen aan één kant van de vallei zijn de Re Magi (drie koningen).
Ik laste (natuurlijk) een aantal varianten in. De eerste langs de Col des Echelles (er staan inderdaad laddertjes). Er was wat onweersdreiging dus wilde ik de open hoogvlakte van Col des Thures vermijden.
Dan langs het onwaarschijnlijk mooie Lago Verde. Zalig rustig spotten hoe dikke forellen hun vliegenmaaltje bijeenvingen.
En langs de Madonna van het eeuwig leven - wie wil dat niet?
Dan langs het onwaarschijnlijk mooie Lago Verde. Zalig rustig spotten hoe dikke forellen hun vliegenmaaltje bijeenvingen.
En langs de Madonna van het eeuwig leven - wie wil dat niet?
De berghut was leeg. Dus hop, begin maar aan de klusjes: water halen, hout verzagen, stoof aansteken, ... Net toen mijn risotto klaar was kreeg ik gezelschap: een superafgetrainde brandweerman uit Marseille. Gelukkig heeft hij een te zware rugzak dus kunnen we morgen samen op stap.
De zonsondergang? Ging letterlijk de mist in. De fameuze Nebbia van de Italiaanse kant van de Alpen : vochtige lucht uit de Po-vlakte die als ze richting Alpen waait dikke mistbanken vormt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten