Witte vlek op de kaart

Tot nu toe had ik alle valleien waar ik doorwandelde al eens bezocht. Met de etappe van l'Orgère naar Pralognan verandert dit. De Tarentaise is helemaal nieuw. De reusachtige skistations hier hebben hele stukken berg kapotgemaakt voor het zomertoerisme. Vandaar.

De tocht ging over de Col de la Chavière. Met zijn 2800 m is dit (denk ik) de hoogste van de GR5. Het is nog altijd vreselijk warm hier ; de sneeuw was dus s'nachts niet terug bevroren. Pfff, dat was ploegen door de papsneeuw. Meestal 10-20 cm wezakken, af en toe kniediep en op één stuk (vlak na de col) tot aan de billen.

Op de col genieten van het zicht op de Barre de Ecrins achter me en (voor het eerst) de Mont Blanc voor me.

De afdaling, langs het prachtig gelegen Lac Blanc en de Peclet-Polset berghut, ging stukken vlotter.

De wandeling naar de berghut is een klassieke dagwandeling. Gelijk hebben ze: dit is een prachtige, heerlijk ongerept stuk bergen. Maar ik moest dus keer op keer uitleggen hoe het met de sneeuw zat. Dat liep soms wat uit de hand, bv:
- "Putain, hier ligt zot veel sneeuw vind u niet?"
- "Klopt", zeg ik.
- "Toch vervelend vind ik" (ze hadden goedkope decatlon schoenen aan waarin ze waarschijnlijk al kletsnatte sokken hadden)
"En, bent u alleen?"
- "Jazeker"
- "Dat is toch vreselijk onvoorzichtig!"
Ik geef die meneer een uitleg: ervaring, het juiste materiaal, volgende hut vooraf bellen zodat ze alarm kunnen geven als je niet opduikt...
- "Zeg chérie, die meneer heeft stokken en getten. Dat moeten we ook eens kopen."

Veel marmotten, die hier minder schuw zijn dan elders. Op een bepaald moment kon ik genieten van drie marmotten die met elkaar aan het spelen en dollen waren.

De verrassing van de dag: de kapel van de alpage la Roc de Pèche. Helemaal opnieuw ingericht met prachtig houtsnijwerk.

PS ik ken al de valleien wel maar hooguit 5% van de paden die ik de voorbije weken nam, had ik ooit al bewandeld.
PS de witte vlekken op de kaart zijn de gletsjers van de Vanoise natuurlijk.