Altijd groener gras... met provencaalse kruiden

Alle cols om van St-Paul-sur-Ubaye ditect in de Queyras te raken, liggen nog onder de sneeuw en zijn veel steiler en afgelegener dan de (even hoge) Restefond van een paar dagen geleden. Dus wordt het eem omweg over de Col de Vars en Guillestre.

Omhoog langs de oude muilezelweg over de pas. Boven kon ik tevoet met rugzak drie Nederlandse fietsers bijhouden. Duidelijk nog niet geacclimatiseerd. Zij via de grote weg naar Briançon (ze spraken het uit als brillant con), ik via binnenwegjes. 

Omlaag eerst langs een van de vele wandelpaden die van de Col vertrekken. Dan langs een netwerk van kleine jeepwegjes waarmee alle kleine hooiweitjes tussen de col en Guillestre bereikt worden. 

Geen mens die hier komt. Veel van de wegjes staan niet eens op de kaart. Het moet hier een paradijs zijn voor de downhill mountainbikers. Ik volgde dat netwerk zo'n beetje op het gevoel, zo van: naar beneden is OK en bij twijfel neem ik die met de duidelijkste bandensporen.
Dat ging prima. Tot ik merkte dat ik veel te veel naar rechts gedirigeerd werd op die manier, wat ik dus moest goedmaken met een paar km extra langs een oud irrigatiekanaal.
De hele afdaling door steeds andere bloemen. Van krokussen en narcissen op 2000 m tot wilde roos en rozemarijn in de vallei. En een uitzicht dat steeds breder werd, met Mont-Dauphin, het fort van Vauban, op de voorgrond en het massief des Ecrins erachter.

Heerlike jeugdherberg in Guillestre. Met twee heel verrijkende ontmoetingen. Ook mensen die alleen reizen (een met de trein, de andere met een Harley motor). En met een grote innerlijke rust en het licht in de ogen.