Het was lang zoeken naar de volgende slaapplek ná de Refuge de Palet. In de skistations blijft alles (ALLES) dicht tot ongeveer 1 juli en de dorpjes in de Isèrevallei, vlak bij de grote weg, zijn te druk. De lange afdaling zou ook een echte marteling voor de knietjes zijn. De logische keuze was dus een korte etappe tot Refuge de Rosuel.
Dit vroeg om een extra lus. Op aanraden van de gardien van de hut werd dat de Col de Sachette. Ik zou er zéker gemzen en steenbokken zien.
Dat viel tegen. Een prachtige wandeling - jawel! Maar slecht één gems gespot, dat is weinig. Zeker in vergelijking met de vele ontmoetingen elke dag in de eerste week in de Mercantour. Waarschijnlijk zijn de gemzen met het smelten van de sneeuw op hun gewone zomer-ritme omgeschakeld: vooral eten 's morgens vroeg en 's avonds laat en de rest van de dag rustig luieren op een afgelegen plekje.
Het weer is weeral hetzelfde als de hele voorbije week : alles trekt dicht en het zal onweren. Het is dan altijd afwachten op welke berg het onweer echt losbarst. De voorbije dagen was dat altijd veilig ver weg. Nu ziet het er naar uit dat het vlakbij wordt?
Ik zet een sprintje naar de hut. Ik kom er toe in een hectische toestand: er moet nog een camion timmerhout gelost worden voor het begint te gieten.
De bui blijft uit. Ik installeer me bij het haardvuur met een hilarisch boekje uit de refugebibliotheek "comment se perdre en montagne". Ik wou dat ik het eerder in handen had gekregen. Een geïnspireerd pleidooi om zo onvoorbereid als enigszins mogelijk de bergen in te trekken en onverwachte dingen te zien en beleven : echt avontuur. Dus niet het fake avontuur om een vooraf geplande uitdaging ("challenge") te "doen" waarbij alles vooraf vastligt.
Wat voor soort avontuur is mijn tocht? Valt mee. Toch een behoorlijke portie "vagabondage". Zeker als de gardien me uitlegt dat de ultieme challenge is om de GR5 al lopend te doen op ongeveer 1/3 van de tijd die ik nam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten